آفرینش ز مستی خلقت انسان، تصویری غرور انگیز مصور ساخته، نشانه ای که در بازتاب نگاه آرامش بخش عشق، حضور این لعبت خاکی را فریاد می زند و این حقیقت با شکوفایی نشانه های انسانیت، به مرحله ظهور می رسد. آنجا که تصویر روشنی از عشق در نگاه جستجوگر انسان، غوغایی وصف ناپذیر به وجود می آورد، حسی ورای نشانه های ابهام برانگیزی که گه گاه ز تردید، بستری از حقیقت می سازد و این تندیس عشق است که بر پیکره خاکی انسان، تجلی نور و معرفت را به یادگار می گذارد تا نجات انسانیت، امروز برگی از دفتر خاطرات عشق را رقم بزند.
آمد ز نشانه های حیرت، شر و شور
رؤیای حقیقتی که گردیده چو نور
این نور ز مستیش خبر آرد و بس
چون نور بُوَد به جان و دل رمز عبور
انسان مخلوقی حیرت انگیز است که در مسیر کمال گام نهاده، اما آنچه این بنده خاکسار را به رمز عبور نزدیک می سازد، گرایش به حقیقت است. همان حس لطیفی که با حلول روح از جانب معشوق در وجود خاکیش به ودیعه نهاده شده و بارها او را درگیر این احساس شیرین ساخته. می خواهد از این همه تردید رها شود، چون می داند که نجات انسانیت درگرو دریافت این حقیقت شیرین است، پس پا در مسیری نامعلوم می نهد و از هر نشانه برای درک و دریافت راز و رمز خلقتش بهره می برد تا زین غوغای عاشقانه، حقیقت را در نگاهی شیرین دریابد.
من بلبل آشنای این درگاهم
هر شام و سحر ز شور دل آگاهم
می جویم ازین ترانه وصلی شیرین
گر گم شده ام ز شوق دل در راهم
انسان چون به صور مختلف ادراک آراسته گردد، از هر برداشتی که در مسیر درک حقیقت دارد، یک تصویر کلی می سازد تا بتواند با جمع بندی حقایق درون ز اصول انسانیت، بستری از حقیقت به وجود آورد تا نجات انسانیت در همین تمایلات عاشقانه به مرحله فعلیت رسد و آنچه در بحبوحه این حرکت، سبب نا آرامی و تردید بوده، اینگونه با برخورد و تضاد و تنش های فکری، به یک اصل مهم دست یابد، اصلی که در حقیقت طلبی انسان خلاصه می گردد.
آنچه جامعه انسانی را در فراسوی اندیشه های سالم و تفکرات متعالی دچار مشکل می سازد، خطاهای مکرری است که هر فرد تحت تأثیر نشانه های ابهام بر انگیز حیات ز خود نشان می دهد. تصویری ناموزون از حقیقتی که سرگردان تفکری خام، به حیرت بیشتر او می انجامد. مجاز گرایی جای حقیقت طلبی می نشیند و آدمی را درگیر این خطا، ز اصول معرفت دور می سازد، آنچه در اندیشه خویش پرورانده، جزئی از نشانه های ابهام برانگیز تفکرات اوست که در برخورد با خطاهای مکرر، به صورت نا خودآگاه با آنها روبرو بوده. در این حالت، بهر نجات انسانیت دست به دامن حقیقت می شود تا شاید بتواند پله های موفقیت و سعادتمندی را با افتخار بپیماید.
هر لحظه نهم چو پای خود در حیرت
سرگشته راه می شوم زین غفلت
در موج اگر چو قطره پنهان باشم
در موج دگر عیان شوم زین حکمت
انسان زمانی که سردرگم این اندیشه ها قرار گرفت، به صورت نا خود آگاه جلوه ای از حقیقت در درونش مصور می گردد. تصاویری آشنا، اما در قالب تفکری غریب که به هر حرکت و غوغای درون جهت می بخشد، لیک آدمی در این میانه بهر نجات انسانیت، آئینه هایی از حقیقت می سازد تا مجاز ها را در سایه های فراموش شده عشق رها نماید و سکوت عاشقانه را تجربه کند، همان حس لطیفی که به وی حقیقت را می آموزد. نشانه ای ورای تفکرات غلط و اندیشه های خامی که با راهکارهای ناباورانه عشق، صور مختلفی از حقیقت را به جامعه بشری هدیه می نماید.
باورها همانطور که می توانند راهگشای انسان در مسیر زندگی باشند، در صورت خطا و بیان اندیشه های مبهم، وسیله ای بهر گمراهی انسان خواهند بود. نتیجه این خطا، سرگردانی و حیرت انسان در مسیر حیات بوده تا جایی که آدمی جلوه های حقیقی نیاز را در کوله باری از تردید گم می کند و برای نجات انسانیت، خویشتن را درگیر بیان این جلوه ها نموده تا حکمت واقعی وی آشکار گردد. پا در مسیری می نهد که با صور نا آشنایی از ذهن، ترکیبی از حقیقت می سازد. حسی که با وجود هزاران تصویر روشن، باز هم مبهم و تاریک است و هزاران تصویر دیگر را در زمینه خطای ادراکی به ظهور می رساند که خود بیانگر نشانه ای از تردید و شک بوده و مجموعه ای از اندیشه های نا آشنا و غریب را به ذهن انسان ها غالب می سازد.